<strona w budowie>

Książę zaprowadził dziewczynki do wysokiej, strzelistej wieży, gdzie pragnął ofiarować im komnatę:"Tutaj będzie wam dobrze" Powiedział pokazując na złocone błękitne drzwi. Gdy je otworzyl oczom dziewczynek ukazała się bajecznie piękna komnata z dwoma dużymi oknami i wysokim sufitem z którego zwisał kryształowy żyrandol mieniący się w promieniach słońca tysiącami barw, których nei sposób zliczyć..Podłoga była pokryta błękitnym puchatym dywanem a w rogach komnaty stały 2 wielkie łoża z baldachimami i miękką pościelą. Pod samym oknem stała dziecięca kołyska:"Twój braciszek może spać w tej kołysce" Oznajmił młodzieniec:"To kołyska z czasów, gdy jeszcze ja byłem dzieckiem..."

Nagle rozlgło się pukanie do drzwi. Tym razem natręt postanowił poczekać na jakąkolwiek reakcję ze strony osoby znajdującej sie w pomieszczeniu, zanim bezczelnie wejdzie i pocznie zawracać mu głowę.

"Proszę" Odpowiedział książe odwracając się teraz w stronę drzwi i czekając na gościa...

Do pomieszczenia wszedł znany mu doradca króla.
- Książę, możemy ru... - przerwał nagle, patrząc na intruzów - Co to za dzieciaki?! Złodzieje?!! Zaraz wezwę pomoc, książę, proszę się nie ruszać! - Krzyknął, i rzucił się do biegu.

Och!-powiedziała wystraszona dziewczynka chowając się za księcia- Setsuna... on nam nic nie zrobi prawda?

"Nie, nic ..Nie martwcie się..Zostańcie tu" Rzucił poczym wybiegł przed drzwi komnaty:"Prosze natychmiast sie zatrzymać i tutaj wrócić! Te dzieci są ze mną" Jego głos rozniusł sie echem po ścianach wieży...

Doradca stanął jak wryty odwracając się i podbiegając do księcia. - Proszę wybaczyć, wasza wysokość, ale... - zawachał się chwilę po czym dokończył - Świętej pamięci król niebyłby zadowolony z faktu, że sprowadzasz wieśniaków do zamku, książę... Proszę pozwolić mi je stąd zabrać.

Dziewczynka siedziała w kącie trzęsąc się ze strachu jednak ciągle uspokajała braciszka: Och wszystko będzie dobrze zobaczysz... Nie bój się... Setsuna nie da nas skrzywdzic!

Książę spojrzał na doradcę surowo:"Ale ojciec nie zyje i pozwolisz wielmożny panie, że sam zadecyduję" Powiedział poczym zmieniając barwę głosu na delikatniejszą zwrócił sie do dzieci:"Rozgoście się" Odwracając sie w stronę doradcy dodał jeszcze:"Ciepłe jedzenie i coś do picia dla tych dzieci i to biegiem!"

Doradca ujłonił się z miną męczennika, po czym pobiegł na swoich krótkich nóżkach, wymachując wspomagająco malutkimi skrzydełkami, biegnąc do pokoju służby, znajdującego się na dole.

"Teraz muszę iść moje slodkie skarby.." Powiedział książę zwracając się do dzieci:"Badźcie tutaj i rozgośćcie się. Moj doradca jest do waszych usłóg" Powiedział poczym zaklaskal w dlonie by przywołać stojącą w rogu korytarza służbę...